Testy radioimmunologiczne wykorzystują antygeny bądź przeciwciała znakowane izotopem jodu - [125I]. Służą do oznaczeń ilościowych; przy ich pomocy można wykryć antygen lub przeciwciał w stężeniu ok. 0,001 mikrg/ml. Zasada testu polega na kompetycji pomiędzy piętnowanym antygenem i nieznakowanym antygen o miejsca wiążące w obrębie cząsteczki przeciwciała.
Technikę radoimmunologiczna wprowadzili dwaj endokrynolodzy SA Berson i Rosalyn Yallow do mierzenia kompleksów przeciwciała-insulina u osób chorych na cukrzycę. Nagroda Noblaw 1977r.
| rys 1 | |
| rys 1dodajemy antygen + surowicę | |
| Pacjent 1 | Pacjent 2 |
| Jeśli badana surowica nie zawiera swoistego antygenu, to wszystkie miejsca wiążace przeciwciał bedą wysycone antygenem znakowanym izotopem. Oznacza to, że w supernatancie stężenie wolnego piętnowanego antygenu będzie niskie. | Jeśli badana surowica zawiera swoisty antygen, to będzie on konkurował ze znakowanym izotopowo antygenem o miejsca wiążące przeciwciał. W efekcie z przeciwciałami zwiąże się mniej znakowanego antygenu. Stężenie wolnego znakowanego antygenu będzie wyższe niż w przypadku pacjenta 1 | rys. | rys |
| Mierzymy radioaktywność roztworu - ilość niezwiązanego antygenu w roztworze. Wynik: niskie piętno:chory nie jest zakażony - | mierzymy radioaktywność roztworu - ilość niezwiązanego antygenu w roztworze. Wynik: niskie piętno:chory nie jest zakażony - |