Łuszczyca. Wstęp

Łuszczyca należy do przewlekłych chorób skóry, które towarzyszą człowiekowi od niepamiętnych czasów. Jest to jedna z najpowszechniej występujących dermatoz, na którą cierpi, jak się ocenia, około 2-5% ludności świata.

Pomimo, że od ponad pół wieku łuszczyca jest przedmiotem intensywnych badań, nadal pozostaje ona nieuleczalną chorobą o nieznanych czynnikach etiologicznych. Ostatnie lata przyniosły ogromną liczbę publikacji na temat tej choroby, a interdysplinarne podejście badawcze wykorzystujące najnowsze osiągnięcia immunologii, biologii molekularnej, genetyki i biochemii pozwoliło zrozumieć przynajmniej niektóre aspekty procesu chorobotwórczego w łuszczycy. Złożoność wzajemnych relacji pomiędzy poszczególnymi elementami łańcucha patogenetycznego w łuszczycy sprawia jednak, że całościowy obraz nadal umyka "szkiełku i oku" naukowców.

Zrozumienie przebiegu procesów chorobowych utrudnia także brak odpowiedniego modelu zwierzęcego - żadne zwierzę nie choruje na łuszczycę, a stworzone modele transgenicznych myszy, tylko częściowo odzwierciedlają fenotyp obserwowany u człowieka. W związku z tym podjęto próby ksenotransplantacji pobranej od chorych na łuszczycę skóry na myszy z ciężkim złożonym niedoborem odporności. Model ten pozwala - choć nie w pełni - odtworzyć sekwencje zdarzeń, jakie potencjalnie mogą prowadzić do powstawania zmian skórnych w tej chorobie.

Obecny stan wiedzy wskazuje na podłoże autoimmunologiczne łuszczycy, a główną rolę w patogenezie tej choroby przypisuje się limfocytom T . Swoisty antygen (lub autoantygen) nie został jednak zidentyfikowany.

Nadal też dyskutuje się, co jest pierwotnym zjawiskiem w łuszczycy: zaburzenia w procesach proliferacji i różnicowania naskórka czy też reakcja zapalna? Wraz z uświadomieniem sobie wzajemnych interakcji pomiędzy komórkami obecnymi w skórze i mnogości wytwarzanych przez nie czynników, które wzajemnie na siebie oddziaływają, rodzi się w ogóle wątpliwość czy kiedyś poznamy odpowiedź na to pytanie.